De sedimenten rond Tuites, aldus de auteurs, documenteerden de lange stabiliteit van de gletsjer vanaf het vroege Holoceen (11.700 jaar tot nu) en de terugtrekking van het ijs in de 20e eeuw. Dit werd bijvoorbeeld aangetoond door brokstukken van glaciale oorsprong, smeltwaterpluimen en sedimenten van de naburige Pine Island-gletsjer. Uit geochronologische analyse van een van de kernen bleek dat de Doomsday-gletsjer zich in 1944 ± 12 begon af te scheiden van Sea Day en dat de gletsjer uiteindelijk rond 1970 ± 4 loskwam.
De onderzoekers concludeerden dat de Toates-gletsjer zich halverwege de twintigste eeuw begon terug te trekken, samen met Pine Island. Dit wijst volgens de auteurs op de klimatologische gevoeligheid van de regio en ze schreven de synchrone veranderingen toe aan de langdurige El Niño van 1939-1942.
